Minik Alya’nın hikayesini dinleyen herkesin onun bir mucize bebek olduğu konusunda hemfikir olacağına inanıyorum. Onun hayata tutunma çabası ve annesi Sevgili Begüm Uçar’ın sabrı ve azmi hepimize çok güzel bir örnek teşkil ediyor. Hikayesini tüm detayları ile bizimle paylaşan Begüm Hanım’a çok teşekkür ederim.

AA: Kısaca bize kendinizi tanıtır mısınız?
BU: Öncelikle bu blog için kendi adıma teşekkür ederim. 28 yaşındayım Turizm seyahat işletmeciliği mezunuyum ve 5 yıldır evliyim. Evlendikten 1 yıl sonra butik pastacılık serüvenime başladım. 1,5 yıl evden devam ettim işime ve dükkan açmaya karar verdim.

AA: Ne zaman, nasıl anne oldunuz?
BU: Bu arada çocuk istiyorduk ama bir türlü isteğimize ulaşamıyorduk. Sonunda kadın doğum uzmanımız tüp bebek tedavisine başlamamımızı önerdi ve hayatımız bununla beraber değişime uğradı. İlk denememizde başarılı sonuç aldık. Artık hamileydim ve çok mutluyduk. İş için dükkan tuttum ama 2 aylık hamileydim ve şiddetli bir kanama geçirdim ama bebeğim benimleydi. Hayata sıkı sıkı tutundu, kanamam devam ediyordu, hastanede ve evde tedaviyle yatarak 5.ayın sonuna geldim. Artık kanamam durmuştu. Herşey yolunda derken bir gece sancım başladı, açılma vardı ve yine yatmaya başladım. İki günde bir doktoruma muayeneye gidip geliyordum çünkü suyum da gelmişti. 7.ayıma girdiğim gün kontroldeydim ve doktorum bebeğimin suyu kalmadığını mecburen doğuma almaları gerektiğini söyledi. 31 haftalık canım kızım Alya’m dünyaya geldi. 20 gün kuvezde kaldı. Çok şükür hayati tehlikeyi yine yendi ve evimizdeydi. Alya şu an iki yaşında.

AA: Çocuğunuzdaki gıda alerjisi belirtilerini ilk ne zaman fark ettiniz?
BU: İlk 1 ay hiç sorun yoktu. Doktorumuz tepki vermemesini erken doğumuna bağladı. 1 ay sonunda şiddetli kusmalar, yeşil ve mukuslu kaka, solunum problemi başladı. Bazen kesintisiz en az 2 saat ağlama krizleri geçiriyordu.

AA: Teşhis koyulana kadar nasıl bir süreç geçirdiniz?
BU: Teşhisimiz aslında çocuk doktorumuz sayesinde çok geçmeden kondu. Bu konuda şanslı olanlardanız. Ancak bu sürede bizi yıpratan alerji teşhisi koyulurken girdiğimiz ultrasonda öğrendiklerimiz oldu. Kızımızın polikistik böbrek hastası olduğunu yani (2 böbrek ve karaciğerinde çok sayıda kist olduğunu) bunun da hipertansiyona yol açtığını ve sol kalp kapakçığının gevşek olduğunu öğrendik. Hayatımız alt üst olmuştu.

AA: Teşhis koyulduktan sonra nasıl bir yol izlediniz?
BU: Çocuk doktorumuz yolumuza alerji için bir Gastroenteroloji doktoruyla devam etmemizi söyledi. Prof.Dr.Tufan Kutlu’ya gittik ve şiddetli reflümüz olduğunu, yemek borusunda tahriş olduğunu söyledi ancak alerjiyle başa çıkarsak yani kaçak olmazsa reflüyü atlatacağımızı söyledi. Gerçekten de reflüyü 2 ayda yendik. Sadece mama ile besleniyordu o dönemde Alya hatta 15 aylık olana kadar tek gıdamız mamaydı diyebilirim. Her denememiz hüsranla sonuçlandı. Çok uzun süreli ishaller (en az 20 gün) yaşıyordu aynı zamanda ishale bağlı popoda egzama.

AA: Bu süreçte sizi en çok zorlayan etken ne oldu?
BU: Bu süreçte en çok bizi yıpratan olay alerjik gıda alımındaki huzursuzluktu. Çünkü alerjiden mi, böbrek sancısındanmı ağladığını ayırt etmek zor oluyordu. Tabi bu süreçte 2 anafilaksi olayımızda var. İlki pirinç unuyla yaptığım muhallebi, diğeri ise tamamen benim ihmalim olan çikolata. Misafirlikte arkadaşımın oğlu bebekte yesin diye vermiş:)) Şimdi gülüyorum belki ama o zaman inanın dünyam başıma yıkıldı, benim hatamdı. Yedikten 15 dk sonra ağzı sarı sarı köpürdü ve arabaya inene kadar bu devam etti yolda solunum durdu. Neyseki hastahane çok yakın, hemen müdahale edildi.

AA: Size bu süreçte en çok destek veren kişi kim oldu?
BU: Bana en büyük desteği eşim verdi. Yeri geldi benden çok araştırdı, alerji sitelerine üye oldu. Geçmiş yazışmaları ve sizin hazırladığınız dosyalar bölümünü ezberledi neredeyse.

AA: Zamanı geri çevirebilme şansınız olsaydı alerji ile mücadelenizde neyi yapmak ya da yapmamak isterdiniz?
BU: Keşke o günlere dönsem… Tek isteğim kızıma anne sütünü biraz daha vermek olurdu. Alya doğumda 20 gün küvezde kaldı demiştim, sonrasında geçirdiği zatürre nedeniyle tekrar yoğun bakıma alındı, o dönemde alerjisi için daha Tufan beye gitmemistik. Yoğun bakıma kızımı görmeye gittiğim anda ben içerdeyken kalbi durdu:(((( ve güldür güldür gelen sütüm azaldı. Tufan bey keselim tamamen nasılsa az dedi. Tek pişmanlığım diyebilirim.

AA: Bildiğim kadarı ile bir biorezonans denemeniz de oldu. Alerjiyi %100 iyileştirebileceği vadedilen bu yöntem ile ilgili deneyiminizi bizimle paylaşır mısınız?
BU: Hem bir arkadaşımız hem de forumlardaki yazışmalarda biorezonans tedavisini duyduk ve denemeye karar verdik. Baştan herşey tamamdı, alerji için en geç 6 ayda tedavi olacağımızı sadece kızımı seanslarda sabit tutmam gerektiğini söylediler. Küçük olduğu için zor olacağını biz de düşündük ama uyku saatlerinde burada uyutup yaparız dediler ve kanımızı verdik. Sonuçlar için çağırdıklarında yüzden fazla alerjene sahip olduğumuzu ve tedavinin belki de yıllarca sürebileceğini bunun da yüksek meblağlara mal olacağını anlattılar. Herşey baştan tamamdı bizi heveslendirdiler, sonradan böyle konuşmalarına eşim çok kızdı. Belki de diğer sağlık problemlerinden cesaret edemediler dedik. Araştırma yaptığım dönemde bu teknikle kesin sonuç alan çok az kişiye rastladım. Eğer gerçekten alerjinin tedavisi olsaydı, bence hiç beklenmezdi dünyada, bu konuda maddi manevi kazanacak çok insan var. Dediğim gibi en iyi ilaç zaman.

AA: Çocuğunuza alerjisini nasıl anlattınız? Bazı gıdaları yiyememesini nasıl açıkladınız?
BU: Şu an için çok sorun yaşamıyoruz. Gittiğimiz yerlerde ona göre yemek yapılıyor ya da ben yanımda götürüyorum. Ama aklı erdiğinde ben bu durumu çocuğa bilinçli olarak anlatılması taraftayım. Onlar pis yeme diyenler oldu tabi çevrede ama öyle demeyin sonuçta bir gün yiyecek o zamanda bu pis derse ne olacak diyenlerdenim.

AA: Alerji ile yeni tanışan annelere neler önerirsiniz?
BU: Tek çözüm telaş yapmadan sakin olmak. Evet hepimiz üzüldük, telaş yaptık. En iyi tedavi; iyi bir doktor ve zaman.

AA: Ülkemizde gıda alerjisinin daha iyi tanınması ve geniş kitlelerce anlayış gösterilmesi için sizce neler yapılmalı?
BU: Keşke çocuk doktorlarımız biraz daha bilinçli olabilse. Alerji adına bazen yurt dışında yazılan makaleleri okuyorum, ülkemizde neden olmasın diye içimden geçiriyorum. Bu tür araştırmalarla toplumun bilinçlendirilmesi gerek diye düşünüyorum.

AA: Son olarak eklemek istedikleriniz?
BU: Eklemek istediğim tek şey bazen anneler çok üzülüyor ve kendini yıpratıyor. Bu durum geçici bir süreç. Ben kızımın diğer rahatsızlıklarını düşününce ya da hastanelerde çaresiz anneleri görünce alerji ne ki diyorum. Hatta alerjimiz olduğu için sükrediyorum bazen, bu sayede diğer rahatsızlıkları meydana çıktı. Önceden tedbir aldık. Belki de çok daha kötü sonuçlarla karşılaşabilirdik. Alerji bizlerden korksun 🙂