Oğluma ilk kez süt alerjisi teşhisi koyulduğunda bu hastalık herhalde dünyada bir tek bizde var diye düşünmüştüm. Tüm ailemizde alerjinin çeşitli versiyonları olduğu halde bu konuda hiç benzer insanları arayıp bulup kenetlenme ihtiyacı duymamışız. Sanırım bizler de zamanında alerjinin basit bir rahatsızlık olduğunu, bir yaşam biçimi haline dönüşmesi gerektiğini anlayamamışız.

Oğlum yaklaşık 1 yaşındayken keşfettim facebook’taki aile destek gruplarını. O geceki heyecanımı, şaşkınlığımı ve sevincimi hala unutamam. Meğer ne çok aile bizim gibi sıkıntılar çekiyormuş, onlar da diyet yapıyormuş ama ben bundan tamamen habersiz tek başıma bu kaderi yaşıyorum zannediyormuşum. O zaman bu zaman ne dostluklar kurduk kilometrelerce ötede olup sanal ortamda buluştuğumuz ailelerle… Aynı şehirde olanlarla ise bir araya geldik. Ne mi oldu bir araya gelince, omuzlarımızdaki yük hafifledi, moralimiz yerine geldi, tek değil çok olmanın gücünü hissettik. Sorunlarımızı anlattığımızda bize boş boş bakan gözler değil, bizi anlayanlar bulduk karşımızda. Aman yese ne olur diyen değil, alerji mi geçer gider diye düşünen değil, bunu hayat tarzına dönüştürenlerle geldik biraraya. Sarıldık da ağladık da…ama en çok anlattık ve rahatladık. Eve döndüğümüzde hafiflemişti artık omuzlarımız, daha dik daha umutlu duruyorduk hayata karşı. Önümüzde zor, uzun bir yol vardı ama yalnız yürümüyorduk artık. Tökezleyince elimizden tutup kaldıranlar vardı.

Eğer siz de yalnız olduğunuzu hissediyor, yaşadıklarınızı bir tek siz yaşıyor zannediyorsanız çok yanılıyorsunuz! Gelin aramıza katılın, derdinizi anlatın, size benzer hikayeler dinleyin. İnanın fiziksel olarak iyileşmeseniz de zihinsel olarak iyileşecek, umut toplayacak ve bu yolda daha kolay yürüyeceksiniz. Bizleri Alerji ile Yaşam Platformu’nda bulabilirsiniz.

Kasım 2014 Ankara buluşmasından kareler…

Mayıs 2014 İstanbul buluşmasından kareler…

 

Sadece biz ailelerin değil, benzer kaderi yaşayan çocukların da bir araya gelmesi çok önemli. Çünkü onlar için bu yasakları anlamak, kendilerini herkesten farklı hissetmek, hatta belki dışlanmış hissetmek çok normal. Onlara yalnız olmadıklarını göstermemiz için bu buluşmalar bulunmaz fırsat…